شباهت فوتبال با سی وسه پل میراث زخمی از سرمایه های اجتماعی
انجمن گلف: به گزارش انجمن گلف، اصفهان یادگاری نوشتن مردم روی آثار باستانی با فحاشی هواداران روی سکوهای ورزشگاه ها شبیه است و هر دو نشانه ای از فراموش شدن ارزش ها هستند.
در آستانه دیدار تیم های ذوب آهن و استقلال خوزستان، باشگاه ذوب آهن با انتشار پوستری خلاقانه، توجه ها را به دیوارنویسی های بدون مجوز روی آثار تاریخی که یکی از معضلات فرهنگی شهر اصفهان است، جلب کرده است؛ تصویر سی وسه پل به عنوان یکی از نمادهای تاریخی و فرهنگی اصفهان، با دیوارنویسی هایی که در سالیان اخیر بر پیکره اش نقش بسته اند، جلوه ای دلخراش از این اثر دیدنی خلق کرده است تا صیانت از میراث فرهنگی به دست فراموشی سپرده شود.
دیوارنویسی های بدون مجوز روی بناهای تاریخی نه فقط به زیبایی شناسی شهر لطمه می زند، بلکه هویت فرهنگی و تاریخی آنرا نیز تهدید می کند. سی وسه پل به عنوان یکی از شاهکارهای معماری صفوی، نمادی از تاریخ و فرهنگ اصفهان است که به حفاظت و نگهداری ویژه ای نیاز دارد.
در روزهایی که رقابتهای لیگ برتر به هفته های حساس خود رسیده، باشگاه ذوب آهن اصفهان با اقدامی خلاقانه و فراتر از مستطیل سبز، بار دیگر نشان داد که فوتبال می تواند بلندگوی فرهنگ، آگاهی و دغدغه های اجتماعی باشد.
سی وسه پل به عنوان نماد شهر اصفهان و یکی از شاهکارهای دوره صفوی با دیوارنویسی ها و یادگاری های ناخوشایند زخمی شده است. همان زخم هایی که سال هاست بر پیکره میراث فرهنگی شهر نقش بسته، بدون این که درمانی جدی برای شان پیدا شود. شاید استفاده از محبوبیت فوتبال برای انتقال یک پیام فرهنگی، آن دسته از مردمی را که رفتارهای ناپسندی دارند با مسئولیت های فرهنگی، مدنی و انسانی بیشتر آشنا کند.
سی وسه پل؛ میراث زخمی، غرور فراموش شده
سی وسه پل فقط یک پل نیست. برای اصفهانی ها، ایرانیها و حتی برای گردشگران جهانی، این بنا یادگار هویت و تاریخ است، اما با گذشت زمان و غفلت از مراقبت های فرهنگی، حالا خیلی از این نمادها گرفتار فرسایش فیزیکی و روحی شده اند. وقتی یادگاری نوشتن روی سنگ های تاریخی عادی می شود، یعنی ذهن ها دیگر به هویت خود بی تفاوت شده اند.
فوتبال؛ فرصتی برای بازسازی ذهن جامعه
با توجه به گستردگی مخاطبان فوتبال، باشگاه هایی مانند ذوب آهن و سپاهان در شهری همچون اصفهان می توانند نقشی کلیدی در بازسازی ذهن و فرهنگ عمومی ایفا کنند. وقتی یک پوستر ورزشی می تواند تلنگری باشد برای توقف یک رفتار لطمه زا، یعنی فوتبال فراتر از نتایج، جدول و گل زنی رفته است. ورزش به اصل خود، یعنی رشد و بالندگی انسان برگشته است.
چه خوب است اگر در هر مسابقه، با یک پیام فرهنگی، اجتماعی یا زیست محیطی برای تماشاگر داخل ورزشگاه و مخاطب فضای مجازی آگاهی بخشی شود. این کار نه تبلیغاتی است و نه فرعی، این قسمتی از مسئولیت اجتماعی باشگاه هاست.
ورزش، آگاهی و زخمی به نام سی وسه پل
فوتبال، فقط یک بازی نیست. برای خیلی از مردم، فوتبال نماد تعلق، هویت و شور اجتماعی است. آثار تاریخی، نماد فرهنگ و گذشته یک ملت هستند که نقش و کارکرد مشابهی در زندگی مردم داشته و هویت ساز است.
آسیب به میراثی که نه فقط معماری، بلکه قسمتی از حافظه جمعی شهر اصفهان است
اگر فوتبال را زبان مشترک مردم امروز بدانیم، آثار تاریخی نیز صدای ماندگار گذشته اند. حال هر دو در معرض تهدید بی توجهی قرار دارند. همانطور که با بی اخلاقی، حاشیه سازی، شرط بندی، فساد و خشونت، فوتبال را از معنا تهی می نماییم، با بی ملاحظگی و یادگاری نویسی، میراث تاریخی مان را هم زخمی می نماییم. سی وسه پل، سالیان زیادی قربانی همین بی توجهی ها شده است. یادگاری هایی که قرار بود خاطره باشند، حالا به زخم هایی تبدیل گشته اند که زیبایی بنا را نشانه رفته اند. آیا ورزش ما هم به چنین سرنوشتی گرفتار شده و فوتبال که باید الهام بخش و جریان ساز باشد، روزی به پل زخم خورده ای تبدیل می شود که دیگر هویت و ارزشی ندارد؟
کارکرد فوتبال، فقط در گل زنی و قهرمانی نیست. همانطور که سی وسه پل فقط برای عبور از رودخانه ساخته نشده بود. این ها، قسمتی از تاریخ مردمی هستند که باید بدانند چه چیزهایی را می شود ساخت و چه چیزهایی را نباید خراب کرد.
امروزه هر ورزشگاه یک میدان آگاهی سازی و هر بازی، فرصتی برای انتقال پیام است. همانطور که یک پل تاریخی فقط برای عبور نیست، یک باشگاه ورزشی هم فقط برای بازی کردن نیست. مهم آنست که مردم بفهمند یادگاری نوشتن روی سی وسه پل، شبیه توهین به پیراهن تیم محبوب شان است، شبیه بی احترامی به چیزی که سال ها برایش عشق نثار کرده اند.
فوتبال و آثار باستانی، هر دو متعلق به مردم هستند. مردم اگر قدرشان را ندانند، نه از فوتبال و نه از پل دیگر چیزی باقی نمی ماند. در شهری که سی وسه پل، نماد تاریخ و هنر است، حالا این بنای باعظمت تبدیل به بوم بی رحمانه ای برای عقده گشایی، خودنمایی یا فقط «جا گذاشتن ردّی از خود» شده است.
یادگاری نویسی هایی که نه فقط چهره معماری یک دوره را خراب کرده اند، بلکه نشان داده اند چقدر از مفهوم «مالکیت جمعی» فاصله گرفته ایم، اما این اتفاق فقط محدود به آثار تاریخی نیست. سکوهای ورزشگاه ها هم به صورتی دیگر شاهد همان بی توجهی اند. فحاشی، توهین، الفاظ رکیک و خشونت کلامی، حالا بخش جدانشدنی برخی مسابقات فوتبال در ایران شده اند. به همان اندازه که نقش یادگاری نویس روی سی وسه پل زشت است، فحاشی های هوادار روی سکو هم زشت است. یکی سنگ را زخمی می کند، دیگری روح ورزش را نشانه می گیرد. شاید اگر کمی با دقت نگاه نماییم، بفهمیم که سی وسه پل و ورزشگاه ها، هر دو نمادهایی هستند که مردم باید از آنها محافظت کنند، اما امروز انگار هم فوتبال و هم میراث فرهنگی، قربانی یک عادت شده اند؛ فراموشی!
فراموش کرده ایم که آثار تاریخی فقط متعلق به گذشته نیستند، درست همانطور که فوتبال تنها ۹۰ دقیقه بازی نیست. هر دو، قسمتی از هویت ما هستند و قسمتی از آنچه باید به نسل بعد منتقل نماییم.
منبع: انجمن گلف
این مطلب انجمن گلف را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب